YENİ GERÇEKÇİLİK AKIMI

İkinci Dünya Savaşı döneminde Hollywood’un ve İtalya’daki ‘beyaz telefon’ filmlerinin sadece duygusal bir etki yaratmaya odaklı anlayışına bir tepki olarak İtalya’da çıkan ve İtalyan Yeni Gerçekçiliği olarak da bilinen akım, seyircide gerçekçilik hissini artırma ve filme daha nesnel bakmasını sağlama anlayışını benimsemişti. Böylece star sisteminin aksine amatör oyuncularla çalışılmış; çekimlerde mümkün mertebe stüdyolar yerine gerçek mekanlar tercih edilmiş; anlatımda da ağdalı bir söylemden kaçınıp alabildiğine sade ve yalın bir dil oluşturulmuştu. ‘Sinema ve gerçeklik’ ekseninden bakıldığında bu akımın değeri ve sinemaya katkıları göz ardı edilemez bir noktada. Çünkü “sinemanın esas görevi nedir?” gibi bir soruya cevap aranmış, o güne dek benzerine pek rastlanmayan anlamlar yüklenmişti. Yeni Gerçekçilik Akımı ile birlikte kamera artık sokaklara girmiş, toplumsal yaşam daha bir özveriyle gözlemlenmiş ve dert edinilen konular bireyselden ziyade daha çok yoksulluk, savaş, siyasi düzen, ekonomi,çatışma gibi kitleleri ilgilendiren meselelerden seçilmişti.

Bu Akımı En İyi Temsil Eden Örnekler

Accattone  (1961 – Pier Paolo Pasolini)

Germania, Anno Zero (Germany Year Zero, 1948 – Roberto Rossellini)

I Vitelloni (I Vitelloni, 1952 – Federico Fellini)

Il Posto (1961 – Ermanno Olmi)

La Terra Trema: Episodio del Mare (The Earth Trembles, 1948 – Luchino Visconti)

Mamma Roma (1962 – Pier Paolo Pasolini)

Ossessione (Obsession, 1942 – Luchino Visconti)

Paisa (Paisan, 1946 – Roberto Rossellini)

Riso Amaro (Bitter Rice, 1949 – Giuseppe De Santis)

Rocco e i Suoi Fratelli (Rocco and His Brothers, 1960 – Luchino Visconti)

Roma, Citta Aperta (Rome, Open City, 1945 – Roberto Rosselini)

Sciuscià (Shoeshine, 1946 – Vittorio De Sica)

Umberto D. (1952 – Vittorio de Sica)